Het quarantaine-leef

hersenspinsels 6 Comments

Ik doe natuurlijk net alsof ik het heel erg vind om in zelf-quarantaine te zitten. Wat. Een. Zeeën. Van. Tijd!

Dit is niet helemaal waar trouwens. Wel de zeeën van tijd, maar niet dat ik het niet erg vind. Maar ik probeer er wel wat leuks van te maken. Ik zat – zéker nu het lenteweer om te hoek komt kijken – liever op een terras ergens. En mijn zaterdagavond breng ik ook wel liever dansend door in de Muziekgieterij of met een wijntje en nacho’s bij Falstaff. Maar verder hoor je mij niet veel meer klagen, iets wat ik overigens heel goed kan (heb ik horen zeggen).

Ik maak wel doelbewust lijstjes. To-do-lijstjes. Die zijn ingevuld met films die ik nog wil kijken en dat ik die dag even een rondje wil gaan hardlopen. Want hallo! De verveling zou anders zó erg zijn toegeslagen, dat ik spontaan begonnen ben met bewegen. Ik mis nu ik thuis zit natuurlijk wel mijn dagelijkse beweging, want van de keuken naar de bank naar mijn bed is de moeite op een dag niet waard. Bovendien is Maastricht een regelrechte ghost town geworden, helemaal om 10 uur ‘s ochtends. Mooi plaatje hoor, op de kinderkopjes langs de Maas.

Maar stel je voor! Dat ik als fitgirl die quarantaine uit kom dadelijk! Het mag een godswonder zijn, maar ik ben al vijf hele keren gaan hardlopen. Om de dag, is de deal met mezelf. En het is (buiten mijn enkelblessure) nog goed te doen ook, want toch is dat het enige halfuurtje op twee dagen tijd dat ik even van de buitenlucht kan genieten. Nadeel van een appartement zonder balkon. Ik hang nog wel eens uit mijn raam, maar gezien ik vanuit die plek naar een geheel mannelijk studentenhuis uitkijk, is dat af en toe een beetje raar (nee, ik staar niet naar jullie).

Terug naar de to-do-lijstjes. Ik heb het wel meteen goed aangepakt, want ik ging mijn quarantaine tot 1 juno niet doorkomen met 9,5 uur lang scrollen op Facebook, Instagram, Twitter en weer terug. No way José. Ik maakte vooraf een grote lijst met álles wat ik wil doen.

Taal Is Zeg Maar Echt Mijn Ding, door Paulien Cornelisse

Ik struinde IMDb af met de oneindige Watchlist met films die al 6 jaar in de wacht stonden, maar waarvan ik heus wel wist dat die er nooit meer van gingen komen. Op de lijst. Next; Storytel weer aangeschaft. Ik vond het wel een goeie om lezend (luisterend?) mijn quarantaine door te komen. En met succes, want inmiddels heb ik Wild (dikke aanrader!) en Mijn Naam Is Selma al helemaal uit, en is nu Jongen Verslindt Heelal aan de beurt. En eindelijk tijd voor Taal Is Zeg Maar Echt Mijn Ding, maar dat boek heb ik echt fysiek op mijn nachtkastje liggen. Ook op de lijst. En dan nog series die ik nog moest kijken, zoals Suits, en laten we La Casa De Papel niet vergeten. Series, de minst moeilijke op de lijst, heeft verder geen uitleg nodig.

Verder heb ik al de grote lenteschoonmaak gedaan, geschrobd tot ik erbij neerviel. Mijn zusje is blijven logeren (jaha, social distancing) en bracht vier spellen mee; úren Levensweg gespeeld! Ik heb mijn Pinterest behoorlijk opgeruimd, mijn MacBook goed opgeschoond, oude bestanden een nieuw leven ingeblazen. Een ontgroening in cake bakken, want ik had voorheen nog nooit iets gebakken. En niet te vergeten kroop ik weer in mijn iPad met mijn pen om te illustreren, en in mijn Adobe programma’s, iets waar ik normaal na een werkdag de losse creativiteit niet voor kan opbrengen.

Nu ben ik wel een lijstjesmeisje en een planner, mijn to-do-lijstje helpt. En ook al komt mijn to-do-lijst niet veel verder dan dat – buiten af en toe boodschappen doen –, het helpt echt. Ik doe dingen waar ik mezelf nooit de tijd voor zou gunnen. En hiep hiep, deze blog kwam weer tevoorschijn, helemaal à la 2020! Kijk eens aan. Is het al 1 juno?