Longboarden: from day one

ik fotografeer, ik skate fotografie, longboarden 7 Comments

Longboarden.

Heb ik me dáár even op verkeken zeg…

Ik vertelde het in dit blogje al dat ik ‘m ging kopen. Kijk, ik wist natuurlijk dat ik dit moest leren – het zal echt niet makkelijk zijn. Maar ik heb het alsnog onderschat. Ik heb het board redelijk impulsief gekocht, ongeveer een week later na de eerste gedachten had ik ‘m al. Ik heb me wel vrij goed ingelezen over de opties van een board en keek veel video’s op YouTube over de basics van het longboarden. Eenmaal aan het oefenen was ik daar blij mee, want ik wist nu in ieder geval de juiste manier van aanleren.

Ik vond via Marktplaats een hele mooie pintail van goede kwaliteit, die ik (vooral achteraf gezien) voor een onwijs mooi prijsje heb kunnen overnemen. Heb ik even geluk mee gehad. Opgehaald en ready to go.

Dus het moment kwam dat ik redelijk zenuwachtig buiten stond met het lompe ding (wat veel groter en zwaarder was dan ik dacht!). Mijn vriend is/was een skater dus dat geluk heb ik; hij kon mij goed op weg helpen. ‘Ga maar eens op het ding staan’. Vloog natuurlijk meteen onder mijn voeten vandaan. MOEILIJK!

Eigenlijk ging ik na een aantal uur al best goed, maar ik heb me aardig verkeken in hoe lastig het is. Ik kon geen evenwicht vinden, wat de basis van alles is, want anders flikker je zo van je board af. Tja, wist ik veel, alle video’s en skaters in real life zien er zo gemakkelijk uit. Sindsdien: dik respect.

Er zijn best wel wat momenten geweest dat de angst om te vallen en de lompigheid van het board de overhand namen, en dat ik echt met knikkende knietjes en het hart in mijn keel in de startpositie stond. Stoppen dan maar, heeft geen zin. Maar opgeven wilde ik nog niet, dus ik wilde koste wat kost iedere dag oefenen. Vanaf het moment dat ik bedacht om binnenshuis te oefenen, ging het opeens langzaamaan beter. Geen druk meer van mensen die langslopen en mij zien stuntelen, maar ook zachte meubels en een zachte vloer onder mijn voeten, in plaats van ruw asfalt.

Ontelbaar veel keren ben ik zo’n zes meter heen en weer gegaan, van mijn badkamerdeur tot de andere kant van de kamer. Evenwicht oefenen. Blijven staan op één been. Proberen te sturen. Íédere dag opnieuw geoefend. En zodra mijn zelfvertrouwen steeg omdat het binnenshuis goed ging, probeerde ik het buiten op straat weer.

En: opeens ging het stukken beter. Ik begin er echt plezier in te krijgen en de angst is verdwenen. Maar ik ben er echt nog lang niet en staar redelijk jaloers mijn vriend na, wanneer we samen skaten en hij met gemak voor mijn neus weg rolt.

Ik blijf nog even oefenen.